تاریخچه تکامل اطو(قسمت۱)

اتو و پیداش آن

اتو در طی سالیان دراز از یک وسیله ساده فلزی که خیلی سنگین و استفاده از آن سخت بوده تکامل یافته است. پیش از اینکه خشک کن های گرمایی اختراع بشوند، اتو وظیفه حشک کردن را هم برعهده داشت. میکروب ها و باکتری‎های موجود در لباس را می‎کشت و کپک را رفع می‎کرد.

شاید هزاران سال باشد که بشر با وسیله‎ای چروک‎های لباسش را باز کند. اما بیش تر اوقات فقط ثروتمندان بودند که لباس هایشان چنین مرتب و آراسته بود. چون استفاده از چنین وسیله‎ای سخت و پرزحمت بود، فقط طبقه اشراف توانایی استخدام کردن فردی را فقط به همین منظور خاص داشتند.

اتو در امپراطوری روم باستان

در دوران امپراتوری روم باستان، رومی ها اسباب و وسایل مشابه اتوهای امروزی داشتند. یکی از آنها دستگاه پرس دستی بود که با پارو یا چکش فلزی تخت به لباس‎ها ضربه می‎زدند و به این ترتیب چروک‎ها از بین می‎رفت. وسیله دیگر دو تخته چوبی تخت بود که بین آچاری چوبی قرار می‎گرفت. پارچه‎های نخی را بین دو تخته می گذاشتند و با پیچاندن آچار فشار بیش تری به آن وارد می‎کردند و پارچه اتو می‎شد.

اطو های تخت رومی

اتو در چین

چینی های باستان هم چندین نوع اتوی بدوی داشتند که اتوی ماهیتابه‎ای یکی از آنها بود و آن را روی لباس حرکت می دادند تا چروک ها باز شود.

اطو ماهیتابه ای چینی

قرن دهم اطو و وایکینگ‎ها

تقریبا تا قرن دهم میلادی وایکینگ‎های اهل اسکاندیناوی هم اتوهای ساده‎ای از جنس شیشه داشتند. وایکینگ‎ها تخت کننده‎ای به شکل قارچ داشتند که آن را کنار بخار نگه می داشتند و گرم می کردند و بعد آن را روی لباس می‎کشیدند.

History Of Ironing

تغییر شکل اطو در قرن چهاردهم

اما آنچه ما انسان‎های قرن ۲۱ به نام اتو می‎شناسیم وسیله ای است که اروپایی‎ها از قرن چهاردهم از آن استفاده می‎کنند.

اتوی تخت از یک صفحه آهن با دسته فلزی تشکیل شده بود. برای اینکه اتو داغ شود، آن را روی آتش نگه می‎داشتند یا کاملا در آتش می‎گذاشتند. وقتی اتوی تخت را روی یک پارچه می گذاشتند باید آن را با دستگیره برمی داشتند. یک تکه پارچه نازک بین لباس و اتو می گذاشتند تا دوده های روی اتو لباس را کثیف نکند. با اتوی تخت اتوکاری می‎کردند تا خنک شود. در آن زمان خیلی از مردم چند اتوی تخت داشتند و وقتی با یکی کار می‎کردند بقیه را گرم می کردند تا اتوکاری برای گرم کردن آن قطع نشود.

اطو

کوره اطو

قرن پانزدهم و اطوهای جعبه‎ای

تقریبا در قرن پانزدهم پیشرفتی در ساخت اتوی تخت حاصل شد. در این زمان جعبه داغ که به اتوی جعبه ای هم معروف است ساخته شد که درون آن سوراخ بود. این اتو فلزی بود و کف تخت و یک دستگیره داشت. داخلش زغال داغ، آجر، تکه های فلز یا چیز دیگر داغ می‎گذاشتند. با این اختراع نیاز به پارچه اضافی بین اتو و لباس از بین رفت چون دیگر اتو لباس را کثیف نمی‎کرد.

اطو

قرن نوزدهم و اطوهای ملول

هم اتوی تخت و هم اتوی جعبه صدها سال استفاده می شدند اما بیش تر ابداعات مربوط به اتو در قرن نوزدهم اتفاق افتاد. وقتی قالب گیری آهن در اوایل قرن نوزدهم انجام شد بعضی مشکلات اتوهای تخت مرتفع شد. با ظهور کوره های قالبگیری آهن اتوهای تخت را روی آن ها گرم می کردند که خیلی تمیزتر از آهن بود. در سال های دهه ۱۸۲۰ میلادی اتوی تخت را با قالب گیری درست کردند.

اطو

مشکلات اطوهای ملول

این اتوها را اتوی ملول می نامیدند چون ۵ الی ۶ کیلو وزن داشتند و حرکت دادن آن ها خیلی سخت بود.

اتوهای ملول هم مانند اتوهای تخت روی کوره گرم می شدند اما معمولا یکنواخت گرم نمی شدند، همچنین دسته آن ها هم گرم می شد که موجب بروز مشکلاتی برای استفاده کننده می شد.

مری پاتز چگونه مشکل اطوها را رفع کرد؟

مری پاتز آمریکایی در ۱۸۷۰ این مشکل را حل کرد. او قالبی مقوایی درست کرد و آن را با گچ پاریسی پر کرد. این قالب دور بدنه اتو قرار می گرفت و آن را خنک تر و از طرفی اتو را داغ تر نگه می داشت. پاتز همچنین دسته چوبی جداشدنی فنرداری برای اتوی ملول درست کرد.